Gereden: 407km

Vandaag hebben we weer een lange rit voor de boeg. We kiezen ervoor om via Hotazel en Van Zyls Rus naar Kuruman te reizen. Dit gaat wel over gravel, maar is een stuk korter dan via Upington. We zijn inmiddels wel aan de gravelwegen gewend en het lijkt ons dan ook geen probleem.  Na het ontbijt laten we in het park de banden weer bijvullen. Omdat Sanparks de wegen in het park wil beschermen, hebben we ze gisteren een beetje leeg laten lopen.
 
Onderweg stoppen we nog even bij een boom met een gigantisch groot wevervogelnest.  Vlak voor Bokspits staan er souvenierstalletjes langs de weg van de bosjesmannen. We stoppen bij een wat oudere man in trainingspak. Hij heeft de souveniers zelf gemaakt en beschilderd en legt uit wat de tekeningen voorstellen. Niels en ik zoeken een mooi beschilderde steen en een struisvogelei uit. Als we teruglopen naar de auto en de souveniers aan Johnny en Martijn laten zien, trekt hij zijn trainingspak uit. Hij wil nog wat geld verdienen, door een foto te laten maken. We vragen of hij er Namibische dollars voor wil hebben. Dat is geen probleem. Zo heeft hij een goede dag, en zijn wij van  ons laatste Namisch geld af. De weg gaat verder door onbevolkt gebied. Af en toe kom je een boerderij tegen en er zijn een paar particuliere wildreservaten. De weg wordt lang niet zo goed onderhouden als in Namibië. We komen ook geen enkele onderhoudsmachine tegen, in Namibië zagen we deze regelmatig. Bij Sonstraal  komen we wel wegwerkzaamheden tegen. Hier wordt zelfs gewerkt aan een nieuwe asfaltweg. We worden links van de nieuwe weg geleid en komen dan opeens bij een veld met bloeiende witte margrieten. Het is een prachtig gezicht en we stoppen natuurlijk even om een foto te nemen. Het laatste stuk naar Kuruman rijden we over asfalt. het wordt steeds drukker met auto's en als we Kuruman inrijden moeten we er weer echt aan wennen dat we terug zijn in de bewoonde wereld.

We stoppen bij de spar om nog wat brood in te slaan voor morgen en eten wat bij een fastfoodstalletje. Dan moeten we nog een klein stukje richting Upington rijden naar de Red Sands Country Lodge. Rond een uur of drie komen we aan. Omdat het de afgelopen nachten zo koud was, vragen we er nog een huisje voor ons is. Ze hebben nog één driepersoonshuisje vrij die we maar nemen.  Het zal vast beter slapen dan in de daktent. Het huisje bestaat uit een kamer met een badkamer, maar alles is aanwezig en het ziet er prima uit. Er is een groot twee persoonsbed en een 1 persoonsbed, een keuken en een lekker bankstel met tv. Nadat we de boel verkend hebben gaan de jongens tv kijken en wij mesten de auto vast uit en pakken de tassen alvast in, zodat we dit morgen niet meer hoeven te doen.  We komen een hoop stof en zand tegen. Plotseling staan er nog een paar antilopes voor onze neus. Het is een soort die we nog niet eerder gezien hebben. 

Na de zelfgekookte maaltijd kijken we met zijn allen naar een zeskampshow op zijn Zuid-Afrikaans. Twee plaatsen nemen het tegen elkaar op met gekke spelletjes. De jongens vinden het prachtig en vragen waarom ze dit in Nederland niet meer uitzenden. Als het afgelopen is duiken Martijn, Niels en ik het grote bed in, en mag Johnny rustig slapen in het andere bed.