---

 

---

Om tien over vijf gaat de wekker. Het is nog donker, we trekken onze kleren over de pyama aan en de kinderen doen hun winterjas aan. Er staan drie auto's klaar, twee voor een groep fransen die ook op de campsite staan en wij gaan met een Australische dame en haar dochter uit Zuid-Afrika in een auto. Er liggen ook nog dekens in de auto en die komen goed van pas. In zo'n open safari auto is het knap koud. De ranger verteld, dat we op zoek gaan naar roofdieren. Hij vraagt nog welke dieren we willen zien. De Australische zegt dat ze graag olifanten wil zien. Nu hebben we daar gisteren zoveel van gezien, dat we verwachten over de olifanten te zullen struikelen. Maar dat valt tegen. De ranger vertelt dat de olifanten zich terug hebben getrokken in het bos, en pas weer 's middags opduiken bij de waterkant. Bij de rivier is het een heel ander gezicht dan de vorige dag, de meeste dieren laten zich nog niet zien. Wel zien we impala's en buffels en veel parelhoentjes. Na een pauze met lekkere warme koffie en thee, zien we een roedel zeldzame wilde honden. Eerst zijn ze lekker met elkaar aan het ravotten terwijl de leider van de roedel toekijkt. Het duurt niet lang of de leider wil er van door en de andere honden volgen hem. Een zadeljakhals loopt ze achterna. Vlak voor de uitgang zien we in de verte nog een eenzaam mannetjesolifant en buiten het park komen we nog een groep bavianen tegen.

Op de camping gaan we ontbijten en dan klappen we de tenten in en gaan we op naar de Victoria watervallen in Zambia. We tanken om onze laatste pula's op te maken, maar er gaat niet veel benzine in. Dan maar wat lekkere dingen in de winkel aanschaffen. We rijden richting de veerboot van Kazangula waarmee we de Chobe rivier moeten oversteken naar Zambia. Maar eerst moeten we de Botswaanse grens passeren. We krijen een uitreisstempel in ons paspoort en voor de auto moeten we een uitvoer-formulier invullen met allerlei ingewikkelde wetenswaardigheiden als chassisnummer, bouwjaar en aantal km's. Het aantal km's weten we niet. Johnny maar weer terug nog naar de auto, want we hebben geen idee hoeveel kilometer de auto op de teller heeft staan. Voorbij de douane zien we al een lange rij vrachtwagens staan. We rijden naar voren en komen nu echt in Afrikaanse toestanden terecht. Er staan wel vier verschillende rijen en daar tussen moeten de auto's die van de veerboot af komen, zich heenwringen. We gaan achter een paar personenauto's staan. Al vrij snel komt er een veerboot aan. Elke keer kan hij 1 grote vrachtwagen meenemen, daarna gaan er nog wat kleinere vrachtwagens op, en dan wordt hij opgevuld met personenauto's. We zien dat er maar 2 auto's opkunnen. Daarna gaat er nog een hele bende voetgangers aan boord. Ze nemen uit Botswana dozen vol frisdrank, stereoinstallaties, jerrycans met diesel en zelfs een complete as voor een auto mee. We zien maar 1 veerboot varen, de andere ligt aan de overkant en vaart blijkbaar vandaag niet. Ik ben bang dat we de hele middag kunnen wachten, iedereen probeert voor te dringen, vrachtwagenchauffeurs maken ruzie met de man die probeert de auto's op de veerboot te krijgen. Bij de derde keer overvaren mogen wij dan toch al de boot op, maar intussen is er aan de andere kant al weer een auto voorgedrongen. We mogen nu wel vooraan staan en de volgende keer als eerste auto mee.

Na ruim twee uur wachten hebben we dan in een paar minuten de overkant bereikt, maar nu komt de grensovergang naar Zambia nog. Johnny gaat op pad en mag eerst de veerpont betalen (20 US$) Daarna door naar de politie, waar ze ongeïnteresseerd 20 pula incasseren. Waarvoor? Geen idee. In de rij voor customs weer papieren invullen, samen met het paspoort worden ze ingenomen, waarna hij drie kwartier kan wachten voor een leeg loket, voordat er eindelijk weer iemand komt opdagen. Dan moet er nog carbon tax (koolstofdioxidebelasting) betaald worden (50 US$). Weer wachten want er was een lange rij vrachtwagenchauffeurs met stapels papieren. Daarna konden we met zijn vieren naar het immigrationloket, waar we vlot geholpen werden en weer 100 US$ lichter werden gemaakt voor de visa.
Eindelijk konden we dan vertrekken. We moeten door een hek, maar eerst worden we nog gecontroleerd door een man zonder uniform of we wel alle papieren hebben. Blijkbaar is alles in orde en het hek gaat open.
Dan zijn we er nog niet, want er moet ook nog een een aansprakelijkheidsverzekering voor de auto gekocht worden. Direct na de grens staan er containers waar deze verkocht worden. Weer een formulier rijker en 290 Zuid-Afrikaanse rand lichter, zijn we ruim vier uur verder en hebben we 3 kilometer gereden en 300 meter gevaren.
 
Op de weg staan bordjes 80 km en omdat we niet ook nog eens een boete willen houden we ons netjes aan de snelheid. We rijden door Livingstone richting de Victoria Watervallen. Eerst rijden we de ingang naar het hotel voorbij en we zien al de brug naar Zimbabwe, een klein stukje terug en dan zijn we bij het Zambezi Sun Hotel aangekomen. We brengen snel onze koffers naar het hotel en lopen dan naar de watervallen. Het Zambezi Sun Hotel heeft een eigen ingang naar de watervallen, we hoeven hier geen entree te betalen. De eerste aanblik van de watervallen is fantastisch, er stroomt nog heel wat water naar beneden.
We kunnen de zonsondergang in de watervallen bewonderen, en als het donker wordt hopen we op een volle maan regenboog. Gisteren was het volle maan en een dag voor en na volle maan kun je soms een maan regenboog in de watervallen bewonderen. Maar helaas is er geen maan te bekenen en we besluiten om terug naar het hotel te gaan. De ingang naar het hotel is na half zeven gesloten, en we moeten via de hoofdingang het park uit. Hier ben ik niet echt blij mee, want dit betekent dat we in het donker langs de openbare weg en met een omweg terugmoeten. Het viel overigens erg mee en we waren weer snel op onze hotelkamer. Na een snelle douche gaan we eten in het Staekhouse. Het is erg lekker. Niels heeft pizza gekozen, halverwege vallen terwijl hij nog aan het eten is, zijn ogen dicht. Ook Martijn is erg moe en valt bijna in slaap. Als we teruglopen naar onze kamer zien we de (bijna) volle maan. We stoppen Martijn en Niels snel in bed en doen nog de was. Het was wel een erg lange dag vandaag.